Çocuk Yetiştirirken Yaptığımız Sekiz Büyük Yanlış

Çocuk sahibi olmak dünyanın en güzel duygusu muhakkak.. Ancak her güzel şeyin bir bedeli olduğu gibi bu duyguyu yaşamanın da bir bedeli var: Sorumluluk.

Çocuğu dünyaya getirmekle iş bitmiyor. Asıl iş ondan sonra başlıyor çünkü.

Her anne baba için evladı, dünyanın en değerli varlığıdır

 şüphesiz. Ve her anne babanın da en büyük arzusudur 

çocuğunu en güzel şekilde yetiştirmek.

Çocuk yetiştirme, sadece dünyaya getirmek, beslemek,

 maddi ihtiyaçlarını karşılamak olarak anlaşılmamalı.

 Çocuğun bedensel gelişimi kadar ruhsal gelişimini de

sağlamak anne ve babanın en önemli görevi olmalı. 

Ebeveynlerin, bu konuda izledikleri yol, çocuğun, ilerde 

sağlam bir karaktere ve güçlü bir kişiliğe sahip olmasında en

birinci etkendir.

İyi anne baba olmak, iyi eğitim almakla, kariyer sahibi

 olmakla, zengin olmakla bağlantılı değil bana göre. Bu gibi

 özellikler tabii ki artı değer katar çocuk yetiştirme 

bilincine. Ama asıl önemli olan, sevgi, anlayış, hoşgörü ve 

sabırdır. Bunların her biri ayrı ayrı birer erdemdir. Ve bu

 mantıkla yetişen çocuklar da hem ruhsal hem kişisel yönden sağlıklı bireyler olacaktır gelecekte.

 Çocuk yetiştirmede anne babaların yaptıkları yanlış davranışları hem kendi hayatımdan hem de yakın çevremden az çok gözlemledim. Ve naçizane şu sonuçları çıkardım:

1- Çocuğa özel zaman ayırmamak: Günlük işlerin 

yoğunluğu, anne ve babanın her ikisinin de çalışıyor olması

 gibi durumlar böyle bir sonucun ortaya çıkmasına neden 

olmakta. Ancak ne kadar meşgul olursa olsun, anne baba

 çocuğuyla kısa bir süre de olsa, mutlaka özel bir zaman 

geçirmeli. Onunla birlikte oyun oynamak, resim çizmek,

 parka gitmek, çocuğun hoşlandığı her hangi bir şeyi onunla 

birlikte yapmak, çocuğun kendisini değerli ve özel 

hissetmesi açısından çok önemli.

2- Sorularına cevap vermemek: Bu da, çocuğun kendini 

değersiz hissetmesine yol açan bir durum. Çocuklar merak

 ettikleri pek çok şeyi sorarak öğreneceklerdir. Bu konuda 

da en yakın bilgi kaynakları anne ve babalarıdır. Bazen 

sordukları sorular çok fazla veya çok anlamsız olabilir.

 Ebeveynlerin bu konuda sabırlı olmaları, onları içtenlikle

 dinleyip sorularına uygun ve doğru cevap vermeleri 

gerekir. 

Şunu unutmamalıyız ki, biz onları ne kadar samimiyetle 

dinlersek onlar da bizi aynı içtenlikle dinleyeceklerdir.

 Bugün, pek çok anne babanın ''çocuğum beni dinlemiyor, bir

 türlü sözümü geçiremiyorum'' gibi yakınmalarının altında 

aslında, daha küçük yaşlarındayken onların çocuklarını 

dinlemedikleri gerçeği yatıyor. Biz onları dinlemediysek, 

günü gelince onlar da bizi dinlemiyorlar.

3- Söylediklerini kendisi yapmamak: Genelde çoğumuzun

düştüğü hatalardan biri de budur. Sigara kullanan bir anne 

babanın, çocuğuna sigara içmemeyi öğütlemesi, yalan

 söylenen bir ortamda, çocuğa yalanın kötü bir şey olduğu

 söylenmesi gibi; kişilerin kendi hayatlarında

 uygulamadıkları şeyleri, çocukların yapmalarını istemek,

 onlar üzerinde etkili olmuyor ne yazık ki.

 En etkili anlatım dili vücut dilidir. Çocuk yetiştirme 

konusunda da biz ebeveynler, onların yapmasını istediğimiz 

şeyleri, kendileri hayatımızda uygulayarak göstermeli,

 onlara rol model olmalıyız.

4- Söz verip sözünü tutmamak: Çocukların, gelecekteki

 sosyal ve kişisel yaşantılarını olumsuz etkileyecek 

davranışlardan biri de anne babanın çocuğa verdiği sözü 

tutmaması. Bu durum çocuğu hayal kırıklığına, 

umutsuzluğa, 
güven eksikliğine yöneltir. Bu nedenle, söz verirken mutlaka yerine getirebileceği şeyleri vaat etmeliyiz.

5- Çocuğun her dediğini yapmak: Günümüzde,

 çocuklarından şikayet eden ebeveynlerin ortak savunması

 hep şu şekilde: '' Her istediğini yapıyoruz, ne isterse

 alıyoruz, ama yine de memnun edemiyoruz.'' Bu sözler,

 aslında yapılan davranışın ne kadar yanlış olduğunu ortaya

 koyuyor.

Her istediğini kolayca elde edebilen bir çocuk, hayatının 

ilerleyen dönemlerinde, karşısına çıkabilecek zorluklarla

 mücadele edemeyecek, dolayısıyla sağlıklı bir kişiliğe sahip

 olamayacak. Bugün pek çok pedagog ve psikolog da,

 “mutsuz çocukların” yetişmesindeki ana neden olarak bu

 yanlış davranışa işaret ediyor.

6- Başkalarının yanında eleştirmek: Çocuk yetiştirmede

 yapılan en büyük hatalardan biri de bu. 

Çocukların, yanlış bulduğumuz davranışları, mutlaka onunla

 özel olarak konuşup anlatmalıyız. Başkalarının yanında

 yapılan yanlış bir hareket de o anda değil daha sonra 

söylenmeli. 

Dikkat edilmesi gereken başka bir nokta da, çocuklar

 uyarılacağı zaman kısa ve öz cümlelerle, öğüt verileceği

zaman ise daha uzun ve ayrıntılı cümlelerle konuşulmalıdır.

 Bu konuda birazcık empati yaparsak, gerçekte nasıl 

davranmamız gerektiğini daha kolay buluruz aslında.

7- Başka çocuklarla kıyaslamak: Ebeveynlerin düştüğü en

 büyük hatalardan biri de bu maalesef. Çocuğun başarısı 

mutlaka takdir edilmeli, başarısızlığı da soğukkanlı bir

 şekilde karşılanıp, sakin bir dille bunun nedenleri ve na

sıl üstesinden gelineceği konuşulmalı. Her çocuk her konuda

başarılı olacak diye bir kural yok. Bu durum insanın doğasına

 aykırı… Her insanın, çok iyi yapabildiği bir şey mutlaka

 vardır. Çocuğumuzu başka çocuklarla kıyaslamak yerine,

 onların “kendileri” olmalarına fırsat vermek en doğrusu.

 Böyle davrandığımızda ortaya çıkacak gizli yeteneklerine,

 onlar kadar biz de çok şaşıracağız, eminim.

8- Eğitimini başkalarına havale etmek: Genellikle çalışan

 anneler, çocuklarının bakımını başkalarına bırakmak

 zorunda kalırlar. Unutulmaması gereken şey, boş kalan 

zamanlarını çocuğuyla geçirmek, ruhsal ve kişisel gelişimiyle

 yakından ilgilenmektir. Kesinlikle unutulmamalıdır ki,

 çocuğa, ihtiyaç duyduğu sevgi ve şefkati, en mükemmel

 şekilde kendi annesi ve babası verebilir.

Mutlu çocuklar yetiştirmek ve huzurlu ebeveynler olmak 

dileklerimle...